در زمستان هوای اصفاهان

گشت چون زمهریر آفت جان

برف هایی دراوفتاد عظیم

شد در و دشت وکوه ، معدن سیم

ماه دی جمله این چنین بگذشت

ماه بهمن هوا ملایم گشت

بس که بارید از هوا باران

سر بسر نم کشید اصفاهان

پخت نانی فطیر ابر مطیر

خلق از آن نان شدند خانه خمیر

بس که باران به سقف ها جاکرد

رویشان را به مردمان واکرد

هرزه گشتند و عیب دار شدند

بر سر مرد و زن هوار شدند

برف های پیاپی دی ماه

در در و دشت آب شد ناگاه

سیلی آمد به زنده رود فرود

که کسی را به عمر یاد نبود

بست سی وسه چشمه را سیلاب

وز دو بازوی پل برون زد آب

سیل افتاد در خیابان ها

پای دیوارها و ایوان ها

از دو سو بسته شد طریق مجال

راه باغ ز رشک و طاق کمال

گوسفند و درخت و گاو ، بر آب

گردگردان چو گوی در طبطاب

هرچه دیوار بود بر لب رود

همه یکباره آمدند فرود

قصرها در میان آب روان

همچوکشتی شدند رقص کنان

وان عمارت که خود زپا ننشست

دارد اکنون عصا ز شمع به دست

آب اگر یک وجب زدی بالا

میهمان می شدی به خانهٔ ما

پل خواجو مگو، صراط بگو

این سخن هم به احتیاط بگو

زان که بد پیش سیل غرنده

هفت دوزخ یکی کمین بنده

دوزخ ارچه دهانه می خایید

دهنش پیش سیل می چایید

جستی این سیل اگربه دوزخ راه

ننهادی اثر ز خشم اله

ور شدی جانب بهشت روان

محو کردی نشان باغ جنان

کندی از جا بهشت و دوزخ را

صاف کردی صراط و برزخ را

سیل را دیدم از پل خواجو

چین فکنده ز خشم بر ابرو

شترک ها ز موج خیز، دوان

راست چون پشته های ریگ روان

بر سر موج هاش چین و شکن

حلقه حلقه چو غیبهٔ جوشن

بود نر اژدری دمنده چو برق

تنش در خون بیگناهان غرق

قصد صحرا نموده از کورنگ

ساخته جا به گاوخونی تنگ

زی ده و روستا شتابیده

خورده در راه هرچه را دیده

بانگ سخنش که گوش کر می کرد

از دو فرسنگ ره خبر می کرد

شهرداران به وقت برجستند

راه او را ز شارسان بستند

رخنه هایی که بود جانب شهر

زود کردند سد ز جدول و نهر

ورنه اوضاع شهر بود خراب

پل ما مانده بود آن ور آب